sinema bir o kadar bilmece gibi bir o kadar da ilginç bir konuya sahip. Ana profilimiz, hayatına son vermek isteyen bir adam. Ancak intihar etmeyi kendi başına yapamayacağını düşünüyor ve bu konuda yardım almayı tercih ediyor. Yardımı ise hiç de umulmadık bir yerden, bir demented killer’dan alıyor. sinemain asıl çarpıcı kısmı ise, ölümle sonuçlanması gereken her denemenin sonucunda profilimizin yaşmayı sürdürmesi. Pek çok kez, kendi hayatına son vermek için bu kiralık katilin yardımına başvuruyor. Ancak her seferinde, bir şekilde, bir nedenden ötürü, belki de kaderin bir oyunu diyebiliriz, yaşmayı başarıyor. İnanılması güç bir durum ve bu durum sinema boyu gözlemciyi ekran başına kilitlemiyor değil. sinemain romansi, biz film seyretyiciye, ana profilin kendi yaşm çarpışmasi ve bu süreçte kendine olan inancının eleştirisını sunmauyor. Dahası, beklenmedik ve şaşırtıcı bir şekilde, sinemain sonunda, intihar etmek için bir katilin yardımını arayan bu adamın hayatta kalması, sinemanın ne denli sıra dışı ve alışılmadık bir sinema dili olduğunu gösteriyor. sinema, bu trajik ve absürd roman üzerinden ciddi bir yaşm eleştirisına giriyor ve gözlemciyi de bu eleştirinın içine çekiyor. İzleyicinin kafasında birçok soru oluşturuyor: “Hayatımda neyi yanlış yapıyorum?”, “Gerçekten yaşmak istiyor muyum?”, “Eğer ölmeye çalışırken sürekli yaşmayı başarıyorsam, belki de yaşmak için bir sebebim vardır?” gibi. Özellikle profilin hayatta kalma çabası ve bu çabanın her seferinde başarılı olması, hayatın bize sunmaduğu zorlukların aslında birer imtihan olduğu fikrini gözlemciye hatırlatıyor. Bu şahane sinematik yapıt, sıra dışı kurgusu ve beklenmedik sonuyla film seyretyicinin aklında derin film seyretr bırakıyor ve ona hayata dair önemli dersler veriyor. sonuç olarak, sinema, oldukça şaşırtıcı ve trajikomik bir vaka örgüsü üzerine kurulu bir yaşm ve ölüm üzerine düşünme fırsatı sunmauyor. Kendi düşüncelerimizi ve yaşm seçeneklerimizi sorgulatırken bir yandan da kendi hayatımızın ne denli değerli olduğunu bize hatırlatıyor.